نوه ی من در زمین خراسان در شهری به نام طوس کشته می شود و هر که با معرفت به حق او وی را زیارت نماید، روز قیامت، دستش را بگیرم و او را به بهشت برم، هر چند که از او گناهان کبیره سر زده باشد. سؤال شد: شناختن حق ایشان چیست؟ فرمودند: یعنی بدانند که او امام واجب الطاعة و غریب و شهید است و هر که عارف به حقش او را زیارت نماید، خداوند به او اجر هفتاد شهید که در رکاب رسول خدا (صَلى الله عَليه وَ آله) از روی حقیقت شهید شده اند را می دهد؛ و همچنین از حضرت محمد (صَلى الله عَليه وَ آله) روایت شده است که ایشان بیان داشته اند: به زودی پاره ای از تن من در سرزمین خراسان دفن می شود و هیچ مومنی او را زیارت نکند جز آن که خدای عزوجل بهشت را بر او واجب سازد و تن او را بر آتش دوزخ حرام گرداند.

علاوه بر این عبدالسلام بن صالح هروی روایت می کند که از امام رضا (عَلیه السَلام) شنیدم که فرمودند: کسی از ما خاندان پیامبر (صَلى الله عَليه وَ آله) نیست مگر آنکه مقتول و شهید می گردد. از ایشان پرسیدم چه کسی شما را به شهادت می رساند؟ فرمودند: بدترین خلق خدا در زمان من، مرا با زهر می کشد و سپس مرا در سرزمین غربت به خاک می سپارد و بدان هر که مرا در غربتم زیارت نماید، خداوند عزوجل برایش ثواب صد هزار شهید و صد هزار صدیق و صد هزار حج کننده و صد هزار مجاهد را می نویسد و در زمره ی ما محشور می شود و در درجات عالی از بهشت در کنار ما و از دوستان ما می باشد؛ و نیز از امام هادی (عَلیه السَلام) نقل شده است: هر کس از خداوند متعال حاجتی دارد، قبر جدم حضرت رضا (عَلیه السَلام) را در حالی که طیب و طاهر (با غسل) می باشد را زیارت نماید و سپس بالای سر آن حضرت دو رکعت نماز بخواند و در قنوتِ نماز حاجت خود را از خداوند طلب نماید چرا که خدا آن را مستجاب می فرماید و هیچ مومنی نیست که آن حضرت را زیارت نماید، جز آن که خداوند متعال از دوزخ آزادش سازد و در سرای جاوید بهشت واردش نماید.

منابع:

1- علامه مجلسی. بحارالانوار، ج 102: 31- 32، 35، 49.

2- رسولی محلاتی. راهنمای بهشت: 271- 273.